Jestem przed 4 krokiem, potrzebuję się do niego przygotować. Każde Wybaczanie jest inne i teraz też jest inaczej - poważniej.

To co  pojawiło się dla mnie teraz to obszar do akceptacji. Czuję powagę sytuacji jej ważność dla mnie i dla bliskich.

Dziękuję Moniko za ciepłe słowa, wiesz o co chodzi? , Jolu za wolne emocje:)  , Elu za odwagę mówienia . Dziękuję Wam dziewczyny, za bycie blisko.     


Andrzeju dziękuję Ci, że mogłam przy Tobie bezpiecznie wyruszyć w podróż do przeszłości  .

Nie znam skuteczniejszej metody prawdziwego uzdrawiania siebie niż Skuteczne Wybaczanie.

W tym wątku nie pisano ponad 120 dni - tak mnie uprzedził czerwony napis, rozważyłam i piszę .

Czuję, że się poddaję nie mam sił utrzymywać dalej nadbudowy nade mną. Walczyć o jej istnienie. Im bardziej wchodzę w ten stan tym więcej walki widzę. Walka jest wszechobecna, przesiąka powietrze. Walka jest jawna bądź sprytnie ukryta pod płaszczem dobroci.
Coelho pisze o Wojownikach Światła, że to ludzie, którzy do końca walczą o to w co wierzą.
Ja też nie zapomniałam... jednak szukam innej drogi niż walka.

Jest też inna strona, strach przed podjęciem walki - ją znam także. Strach przed zniknięciem. On paraliżuje i brak innych rozwiązań niesie za sobą cierpienie.

Moja pustka zniknęła teraz brak mi mocnych korzeni.

Taki mam czas przed Wybaczaniem.
   

Dla mnie terminy pasujące są:
18-24 sierpień
22 wrzesień - 5 październik.

Cześć Andrzej,

Na kwietniowych warsztatch w Mostkach wybaczałem ojcu, podobnie zresztą jak większość uczestników. Oj działo się, działo;)

Pamiętam, jaki przyjechałem na początku - nieufny wobec innych, zdystansowany, trochę arogancki. I jaki wyjeżdżałem - 'psychicznie poobijany' ale bardziej otwarty na ludzi i zadowolony:) Chciałbym Ci Andrzej podziękować za te warsztaty, robisz świetną robotę. Sobie też dziękuję, bo zazwyczaj mało siebie doceniam;)

4-ty krok zaplanowałem na czerwcowy wyjazd do Polski. Pomyślałem sobie, że prezent na dzień ojca nie wzbudzi niczyich podejrzeń i będę mógł w nim ukryć symbole. Mimo, że początkowo zamierzałem dać ojcu coś wykonanego własnoręcznie (np. fajkę pokoju), zmieniłem zdanie i kupiłem golarkę elektryczną. Z każdego z 9-ciu symboli odkroiłem najmniejszy możliwy kawałek, zawinąłem je wszystkie w folię aluminiową i przykleiłem taśmą we wnętrzu pudełka.

Kiedy przyjechałem do domu, ojciec akurat był w pracy. Czułem lęk przed spotkaniem z nim, chociaż od jakiegoś czasu stosunki między nami były lepsze. Nie wiedziałem czy dać mu prezent od razu czy poczekać. Następnego dnia zdarzyła się dziwna rzecz, po raz pierwszy odkąd pamiętam, spędziłem na rozmowie z ojcem całe przedpołudnie! Rozmawialiśmy właściwie o mało istotnych rzeczach; ale już sam fakt, że siedzieliśmy obok siebie i gadaliśmy tak długo był niesamowity! Zazwyczaj unikaliśmy się, a może to ja go unikałem, sam nie wiem. Tym razem, nie czułem przy nim ani lęku ani agresji.

Przez te kilka dni jakie spędziłem w domu dostrzegłem w ojcu nowe rzeczy, jego wady już mi tak bardzo nie przeszkadzały. On zresztą też się otworzył i opowiadał nam np. o przygodach jakie miał z budową domu. Coś się odblokowało i to było czuć.

Prezent dałem mu właściwie w przeddzień wyjazdu. Ucieszył się, ja zresztą też. Nie zalaliśmy się łzami, nie wpadliśmy sobie w objęcia, to było zupełnie zwyczajne. Po prostu uścisnęliśmy sobie dłonie, a ja poczułem ulgę. Nawet teraz kiedy o tym piszę, czuję ją na nowo.

Moje relacje z matką również się zmieniły. Po raz pierwszy porozmawialiśmy
szczerze o trudnych momentach w naszych relacjach, o lękach, poczuciu winy, zranieniu.. Po tym wszystkim poczułem się silniejszy, prawdziwszy, bardziej sobą. Jakby część mojej mocy, której się wyparłem, powróciła.

Wybaczanie jest łaską, chyba największą jakiej można dostąpić. Dzięki i do
zobaczenia na kolejnych warsztatach (myślę, że za niedługi czas).

pozdrawiam serdecznie

Piotrek Jankowski