Dzięki wybaczaniu mogę to, czego nie mógłbym, gdybym zajął się zemstą. Ostatnimi czasy spotkało mnie wiele emocji związanych z rozejściem się ze wspólnikiem. Nie wyrażałem mojej złości, gdyż uważałem że nie jest on tego godzien. Moje działania posiadają mocna konstrukcję i asertywność. Wybaczałem od razu, nie czekałem do wieczora, i bardzo mi to pomagało. Mam teraz w sobie duży potencjał mocy, czuję spokój, i jestem przed urlopem. Dalej czuję potrzebę wybaczania. Na dzisiaj nie czuje skoków stanu emocji, czuję się, jakbym był w blokach startowych, a moje ułożenie było prawie idealne do startu. Stawanie się osoba wybaczającą, po tym wydarzeniu, stało się jeszcze mocniejszym elementem mojej drogi jaką obrałem w życie.

Zapraszam do:

"Gajówki - Pilicy"

Czerwcowy "Trening Skutecznego Wybaczania" wszedł w fazę realizacji, warunek minimum zgłoszeń został uchylony.

Najbliższy proponowany termin - do uzgodnienia z osobami zainteresowanymi.
Na tę chwilę nie mam podstaw do proponowania terminu.
Osoby zainteresowane proszę o kontakt.

Czy ktoś wybiera się na warsztaty samochodem z Warszawy? Dołożę się do kosztów paliwa. Godziny odjazdu pociągów nie bardzo mi pasują.

Po każdym wybaczaniu, po wykonaniu czwartego kroku, i dalej, wciąż zastanawiałam się nad duchowymi aspektami tegoż procesu. Obserwowałam siebie, głównie swoje wnętrze, swoje czucie, swoje emocje i to co w okół mnie się działo. Różne cuda... cudeńka. I czegoś mi jeszcze brakowało... nie bardzo wiedziałam czego. I trudno to było nazwać oczekiwaniem. To było jakby coś, co zamykało pewien proces, kończyło, było objawem zakończenia, dokonania. Dopełnieniem całości. Aż pewnego razu, spojrzałam w lustro i zobaczyłam swoją twarz. Była czysta! Nikt nie pisze o aspekcie fizycznym wybaczania. Odkąd tylko pamiętam moja twarz pokryta była różnymi "okropnościami" w postaci czerwonych liszajów, krost, ciągle coś na niej było, mniejsze większe ale było. Najeździłam się po lekarzach, stosowałam najprzróżniejsze kosmetyki, medykamenty i nic. Od mojego ostatniego wybaczania minęło już ponad rok. Pamiętam każdą chwilę, którą tam spędziłam, mocne to było. Pamiętam jak to, co było przedmiotem mego wybaczania, wydobyło się z mojej głębi, jak włożyłam to do mego plecaka i jakie to było ciężkie. I potem ulga, fizyczna i duchowa wielka ulga. A twarz, którą widzę w lustrze jest teraz piękna, czysta, gładka i lubię ją taką.
Jest zwierciadłem... zawsze nią była, tylko nie zawsze to zauważałam.