Nie dalej jak w piątek, "spięłam się" z kobitką w sklepie.
Poraz pierwszy odczułam różnicę pomiędzy podobnymi sytuacjami wcześniej , a tą.
Teraz wygarnęłm, co miałam w danym momencie(po raz pierwszy obserwowałam to! cudna zabawa! słowa same się cisnęły!).
Jeszcze chwilę potem mną trzepało,a jak wytrzepało to przestało.Nie pozostawiając kaca ,lub jak kto woli , niesmaku.
Ale byłam z siebie dumna!
Poraz pierwszy nie ścisnęłam tego w sobie, i nie żałowałam potem, że nie powiedziałam nic, tak jak to do tej pory bywało przy podobnych okazjach.
Poraz pierwszy, jakby zrównałam się z sytuacją , a nie stałam na przegranej pozycji. Jak te ciele mele.

Wieczorem okazało się że to co się zadziało , jest jak wyblakły obrazek. Wytrzepało się wtedy.

Kiedyś myślałam że takie sytuacje "podlegają" pod praktykę cowieczornego wybaczania.
Przy tej sytuacji, poczułam że nie .
Sama nie wiem czy coś kombinuję , a może to chodzi tylko o sytuacje , które sprawiają ból, przykrość. A nie o takie ,w których na maxa( rzec by się chciało : "dla zdrowotności" ) się wk...urzysz?

Zaczęłam praktykować codzienne wieczorne wybaczanie i napotkałam problem:

co zrobić w takiej sytuacji: byłam świadkiem jakiegoś zdarzenia. Poczułam wkurzenia na osobę, która mnie personalnie nic nie zrobiła ale to co zrobiła komuś innemu w mojej obecności bardzo mnie zabolało?

Dodam jeszcze przykład (całkiem wymyślony): powiedzmy, że ktoś w mojej obecności kopnął czy uderzył psa, który nic mu nie zrobił. A ja czuję wkurwienie na tę osobę?

Albo (juz bardziej prawdziwy) moja matka krzyczy w mojej obecności na ojca, obrzuca go róznymi epitetami bez specjalnego powodu.

Czyli jestem świadkiem zdarzenia, które mnie bezpośrednio nie dotyczy (nie ja jestem obiektem agresji) ale rusza mnie i czuję wkurwienie?

Jak coś takiego potraktować?

Madziu, piszesz ".... bardzo mnie zabolało?"
Jeżeli znalazłaś się w jakiejś sytuacji - nie był to przypadek.
Lekcja powtarzana jest dopóty, dopóki się jej nie nauczysz.
A skoro zabolało, to już wiesz/czujesz nad czym można popracować.
Inni są po prostu odzwierciedleniem ciebie.

Polecam - Zasady bycia człowiekiem wieczorem przed snem są super. Jakiekolwiek zadam pytanie, wszystko w nich wyczytam 

Ostatnio jakiś dupek kopnął Maxi. Nie widziałam tego osobiście ale długo zasypiałam tamtej nocy. Pewnie, że na początku ucieszyłam się że Kostek mu 
tylko co to zmieniło.
Dla mnie nie ma sensu wściekać się na kogoś, że nie kocha, nie czuje -
no bo jak ? jak nie ma serca.
Kilka dni później spotkałam tego pana-dupka. Szłam z Maxi koło bloku.
Popatrzyłam na niego ze współczuciem - a on szybciutko uciekł w inną ( swoją ) stronę.
Hm... przecież to nie ja mu natrzaskałam 

Miałam wczoraj bardzo trudny dzień z Tomkiem
   Nieźle mi d..... - zabolało  ... a potem przyszła taka fala wkurzenia  ...
 miałam ochotę skoczyć mu do gardła - jak zranione zwierze.... chciałam oddać i... nie miałam czym  fala odeszła i pozostało zranienie  
 i poczułam jak się napinam, dumnie zadzieram głowę, zaciskam usta.....
 obserwowałam to przez chwilę i podjęłam decyzję - wybaczam - odpuszczam.... nim się zagnieździ, urośnie i dołoży do plecaka.

    Ale poszło z rozumu, rozsądku i serce odmówiło

Wtedy przypomniałam sobie różę - piękną czerwoną różę... i posłałam ją w stronę Tomka w myślach  ... i tak została między nami a ja poszłam na spacer z psem i pooddychałam i poczułam jak powoli puszcza 
 Nie wiem czy do końca... ale wieczorem zasnęłam rozluźniona.   

 

 Po sytuacji lub imaginacji, która wymaga wybaczenia, zaczynam kontaktować się z tą sytuacją, następnie zastanawiam się czy Chcę Wybaczyć. Jak zobaczę, że Chcę przez rozum (czasami brak czasu  w ciągu dnia na kontakt z uczuciami) przekazuję sprawę Wybaczenia Gdzieś Tam w Górę i zostawiam sprawę.

Jeżeli sprawa jest "drobna" zwykle ten sposób działa, jeżeli "duża" to dzięki temu sposobowi zapamiętuję o co chodziło i z czym związane i mam temat do przepracowania. 

To jest dla mnie bardziej skuteczne i wygodne w ciągu dnia, gdy brakuje czasu na głębsze wejście w sytuację.

Przed Wigilią zobaczyłem jak mój dyrektor w pracy idzie korytarzem przygarbiony potwornie, poczułem coś jak współczucie ale też mogła to być litość i się wystraszyłem, że:
1. Poczułem litość zamiast współczucia.
2. Utożsamiam się z ofiarą czyli gdzieś tu czuć Wybaczaniem.

Skojarzyłem sytuację z Moim Ojcem, (chciałem w Wigilię wybaczyć Ojcu). Zszedłem na papierosa i skorzystałem ze sposobu wybaczania opisanego powyżej. Wybaczałem Ojcu, że był taki bezsilny i ja też bo nie mogłem zaradzić sytuacjom za które on był odpowiedzialny, ja wtedy byłem dzieckiem to nie było moje podwórko. Na Wigilii na przywitanie dałem czekoladę Ojcu.

Dzielny z Niego  Człowiek wiele lat pił, żeby Mamie zmiękło serce i żeby dać Mi szansę na to Coś.